Na Wschód – blog o Europie Środkowo-Wschodniej

To już nasza druga wizyta w Ołomuńcu. Pierwsza to zimowy wypad kilka lat temu z Jesenika. Ołomuniec latem jest ładniejszy, cieplejszy i ma szereg innych zalet. Ma natomiast jedną zasadniczą wadę, tak latem, jak i zimą. Otóż jest miastem sprawiającym wrażenie wymarłego. Piękna architektura nie stanowi tu tła dla ludzi, raczej istnieje sama dla siebie. Miasto sprawia wrażenie, jakby całą życiową energię wyssało z niego pobliskie Brno. Co wcale nie znaczy, że nie warto wdepnąć do Ołomuńca, jeśli już jest się w pobliżu.

W ciągu dnia nie było jeszcze tak źle. Trochę ludzi kręciło się po rynku, spijało piwo, spacerowało. Ołumuniec ożywił się również na czas weekendu. Zwłaszcza że trafiliśmy akurat na niezwykłą uroczystość. Mieszkańcy miasta akurat świętowali 257 rocznicę poświęcenia w obecności cesarzowej Marii Teresy Kolumny Trójcy Przenajświętszej. Monument jest chyba najbardziej charakterystycznym zabytkiem Ołomuńca. Wzniesiony został dzięki pracy kilku lokalnych artystów i rzemieślników, z których większość nie dożyła uroczystej chwili jego poświęcenia.

Wieczorami natomiast Ołomuniec niemal całkowicie wymierał. Zanikał gwar, ludzie znikali w domach, na ulicach robiło się pusto i głucho. Sam nie jestem wielkim zwolennikiem imprezowania do rana, ale brak jakiegokolwiek nocnego życia nieco mnie przytłaczał.

Na szczęście po nocy przychodził kolejny ranek. A że spędziliśmy w Ołomuńcu kilka dni, znów można było pospacerować po urokliwych, choć nieco zaniedbanych, ulicach Starego Miasta. Rozkoszować się atmosferą miejsca pięknego architektonicznie, z którego jakaś nieznana siła wyssała większość życiowej energii. To też ma swój urok.