Jan 22, 2012
Najlepszy przewodnik po Chorwacji
Tytuł może nieco przewrotny, bo Chorwacja – przewodnik historyczny nie jest typowym przewodnikiem. Jest natomiast przewodnikiem jak najbardziej nawschodnim. Co oznacza, że nie opisuje po prostu miejsc, zabytków, hoteli i restauracji. Takie informacje znajdziecie w zwykłych przewodnikach. Sławomir Koper zabiera nas w zupełnie inną podróż po Chorwacji. Podróż fascynującą, intrygującą i dającą do myślenia.
Tytuł może nieco przewrotny, bo Chorwacja – przewodnik historyczny nie jest typowym przewodnikiem. Jest natomiast przewodnikiem jak najbardziej nawschodnim. Co oznacza, że nie opisuje po prostu miejsc, zabytków, hoteli i restauracji. Takie informacje znajdziecie w zwykłych przewodnikach. Sławomir Koper zabiera nas w zupełnie inną podróż po Chorwacji. Podróż fascynującą, intrygującą i dającą do myślenia.
Podobne posty:
-
(Polski) 7 powodów dla których wakacje w Chorwacji to kiepski pomysł
-
(Polski) Jak na spokojnie dojechać do Chorwacji i zobaczyć coś pod drodze
-
Rumunia – przewodnik subiektywny. Debiut Na Wschód w realnej rzeczywistości.
-
(Polski) Chorwacja to nie tylko plaże – pogański cesarz i chrześcijański biskup męczennik (Split i Solin)
ja jadę do Zagrzebia na staż za tydzień i po prostu pięknie się wpasowaliście z tym wpisem! Dzięki!
Wędrowni Ufale “Wpasowałeś”
Na Wschód to jeden ludzik 
Zazdroszczę Zagrzebia i czekam na wrażenia na blogu.
Tak, rzeczywiście, już o tym kiedyś gadaliśmy
Zapraszam Cię więc NaWschodzie a bloga od 1 lutego 
A książkę już zamówiłam.
Czytałem i dołączam się do pozytywnych komentarzy. Mnie osobiście zadziwia rozległa wiedza pana Kopra, bo i o Chorwacji pisze, i o starożytnej Grecji, II Rzeczpospolitej i kobietach Mickiewicza. Człowiek orkiestra
A z tego, co wiem, to napisał też przewodnik po Lwowie
I przewodnik historyczny po polskich śladach na Ukrainie
Zgadza się. Tak czy siak, wszechstronny autor
A może tak trzeba? Interesować się róznymi epokami i róznymi rzeczami? Dobrze, że jest ktoś taki
W pełni się zgadzam
A mnie rozczarowała. Po pięciu rozdziałach odłożyłam ją na później. Jedyny rozdział, który mnie bardziej wciągnął, to ten o Ticie. Reszta, jak dla mnie, nazbyt historyczna. Spodziewałam się historii ludzi albo w ostateczności, żeby ludzie, Chorwaci, tę historię opowiadali (no ale to o XX-wiecznej mogą i tak w niewielkim stopniu jest, ale gdy autor zagłębia się w czasy Dioklecjana, to wiadomo, że żywi mu tego nie opowiedzą, muszą przemówić księgi, a to już mnie nudzi), a nie głównie historii, i to tak starożytnej.
I jeszcze jedno. Autor pisze (s. 114) o protoplastach Chorwatów, Białej (Starej) Chorwacji, że mieli zamieszkiwać okolice dzisiejszego Krakowa. Ani nie ma do tego źródła, ani uwagi, że to tylko JEDNA Z TEORII, na uniwersytecie (UJ) traktowana z przymrużeniem oka, podawana bardziej jako ciekawostka-śmiesznostka, michałek, a nie pewnik, a jako taki zdaje się traktować go autor…
Wrócę do tego, bo nie mam w zwyczaju porzucać książek, ale bez nadziei na satysfakcję z lektury. Dużo ciekawsze było dla mnie “Cafe Museum” Makłowicza. Jasne, to inny kaliber, inne aspiracje, tu historia w tytule, tam – powiedzmy – kulinaria, ale właśnie poprzez kulinaria, ludzi, którzy za nimi stoją, dowiedziałam się więcej i było to o wiele przyjemniejsze niż u Kopra/Kopera (?).
Dzięki za opinię. Ja w historii Chorwacji nie siedzę na tyle mocno, żeby wyłapywać takie niuanse. Być może dlatego też książka tak mi się spodobała. Była potężną dawką informacji bardzo strawnie podaną
http://www.facebook.com/photo.php?fbid=387425107987862&set=a.314378511959189.73296.269989593064748&type=3&permPage=1